Ik zat laatst een film te kijken, zonder veel verwachtingen. Gewoon even ontspannen. Maar soms kan een scène je ineens raken, dieper dan je verwacht. Zo ook dit moment. Het ging om een jongen die maar niet leek te voldoen aan de verwachtingen van zijn vader. Hij werkte als pizzabezorger, maar laten we zeggen... onhandigheid leek zijn tweede natuur.
Hij liet dingen vallen, vergat bestellingen, raakte spullen kwijt. Misschien had hij wel iets van ADHD, het werd niet uitgesproken, maar het voelde alsof hij steeds net naast de lijn liep van wat men ‘normaal’ vond.
Zijn vader, een man die duidelijk van zijn zoon hield, was echter iemand die dingen graag snel en efficiënt deed. Hij begreep niet waarom zijn zoon het zo moeilijk had met simpele taken.
Na veel ruzies en onuitgesproken frustratie gebeurde er iets kleins, maar o zo betekenisvol. De jongen had weer eens een lekke band. Dit keer wilde hij het zelf proberen op te lossen. Hij vroeg zijn vader: "Kun je me leren hoe ik dit moet doen?"
Zijn vader, met de beste intenties, nam meteen het heft in handen. "Laat mij het maar doen," zei hij terwijl hij de band controleerde. "Geef me die sleutel eens. Pak dit vast." Het was snel, efficiënt, zoals altijd. Maar het gezicht van de jongen, dat vertelde een ander verhaal.
Hij wilde het zelf leren. Hij wilde de verantwoordelijkheid voelen, de kennis opdoen, en weten hoe hij dit de volgende keer zonder hulp kon aanpakken.
Toch, uit liefde en misschien een beetje ongeduld nam de vader het over. Hij dacht dat hij zijn zoon hielp door het voor hem op te lossen, zoals hij altijd had gedaan. Maar de jongen leerde niets.
De volgende keer zou hij nog steeds niet weten hoe hij die band moest plakken. En zo blijven we soms vastzitten in die cirkel van doen uit liefde, zonder te zien wat er echt nodig is.
Als ouders, als begeleiders, als partners willen we zo graag dat degenen van wie we houden het goed doen. We willen hen beschermen tegen fouten, tegen pijn, tegen falen. Maar soms, in onze drang om te helpen, ontnemen we hen juist de kans om te leren. Om te groeien, om sterker te worden.
Wat deze scène me leerde, en wat ik graag met jullie wil delen, is dit: liefde betekent soms ook loslaten. Zien wat er werkelijk nodig is, niet alleen wat wij denken dat goed is. Het vraagt geduld en inzicht om een stap terug te doen en ruimte te geven aan degene die het zelf wil proberen, hoe moeilijk dat soms ook kan zijn.
Als we alles voor iemand doen, nemen we hen de kans af om te ontdekken hoe krachtig en capabel ze zelf kunnen zijn. Dus, de volgende keer dat je de neiging hebt om het stuur over te nemen, stel jezelf dan eens de vraag: wat heeft de ander écht nodig? Misschien is het niet jouw hulp. Misschien is het alleen jouw vertrouwen.
Want leren, groeien en fouten maken dat is waar echte kracht vandaan komt. En die kracht, dat is wat we onze kinderen, partners en vrienden uiteindelijk willen meegeven.
Gr Chiel
#ADHDInzicht#RuimteVoorFouten#LaatZeZelfProberen#KrachtVanGeduld#ADHDLeven#BegeleidenInPlaatsVanOvernemen
Reactie plaatsen
Reacties