Van strijd naar mijn kracht! Als ik terugdenk aan mijn schooltijd, zie ik mezelf weer zitten, gebogen over mijn schriftjes. Elke pagina vol woorden en krabbels, niet altijd netjes, maar met alles wat ik erin had gestopt. Toch stond er keer op keer met rood aangestreept: "Het moet netter, doe meer je best, denk eerst na voordat je wat op schrijft!" En soms, als ik het nét goed genoeg deed, kreeg ik een sticker of een plaatje. Het voelde alsof dat de enige manier was om te laten zien dat ik vooruitging, als ik maar netjes genoeg schreef. Alsof ik simpelweg harder moest werken om erbij te horen.
Maar wat niemand toen wist en wat ik zelf nog niet kon begrijpen was dat ik al mijn uiterste best deed. Elke dag weer. Elk woord dat ik schreef, elke regel die ik probeerde recht te krijgen, het was het beste wat ik op dat moment kon geven. Toch leek het nooit genoeg. Dat stemmetje dat fluisterde: je moet beter, je moet meer... het werd een constante metgezel.
Pas jaren later, na veel zelfonderzoek en persoonlijke groei, begon ik de puzzelstukjes op hun plaats te leggen. Ik ontdekte dat ik dyslectisch ben. Het was alsof ik eindelijk kon inzien waarom ik zo lang had gevochten tegen iets wat ik niet eens kon begrijpen. Het perfectionisme dat mij zo dreef, de drang om altijd goed te presteren. Dit kwam voort uit die diepgewortelde onzekerheid die ik al van jongs af aan had gevoeld. Ik wilde altijd voldoen aan wat anderen van mij verwachtten, maar de lat leek onbereikbaar hoog.
En nu als volwassene die met deze ervaring is opgegroeid, wil ik ouders, leraren en begeleiders iets meegeven: laten we anders kijken naar kinderen die worstelen. Wie bepaalt eigenlijk dat een kind niet hard genoeg zijn best doet? Waarom meten we hun succes alleen af aan netjes schrijven of foutloos rekenen, noem maar op .....? Als ik toen had geweten wat ik nu weet, dat mijn hersenen simpelweg anders werken. Dan had ik mezelf misschien minder hard veroordeeld. Nu kan ik lachen om mijn fouten. Ze zijn een deel van wie ik ben, en dat omarm ik.
Dus, mocht je in deze blog een spelfout tegenkomen .......... Laat het er zijn. Het is goed zoals het is. Deze imperfecties, groot of klein, maken mij tot wie ik ben. Dyslexie heeft me uitgedaagd, dat zeker. Maar het heeft me ook geleerd om verder te kijken dan alleen het oppervlak. Het heeft me geholpen om in mogelijkheden te denken en om elke situatie vanuit een ander perspectief te benaderen.
Dyslexie is voor mij nu geen zwakte meer. Het is een kracht. Het dwingt me om creatiever te zijn, om buiten de gebaande paden te denken en om manieren te vinden die voor mij werken. Tijdens deze reis heb ik iets waardevols geleerd: fouten maken is niet iets om bang voor te zijn. Fouten zijn kansen om te leren, om te groeien en om anderen te inspireren.
Dus, als je een foutje tegenkomt... glimlach dan. Denk aan hoe belangrijk het is om jezelf te accepteren, met alles wat je bent. Dyslectisch of niet, we zijn allemaal een werk in uitvoering. We hebben allemaal wel iets, vechten we er tegen of mag het er zijn?
Ik hoop dat mijn verhaal je inspireert om op een andere manier naar jezelf of naar de mensen om je heen te kijken. Want echte groei begint met acceptatie, van jezelf en van elkaar.
Gr Chiel. Tot in de volgende blog iets met ADHD:)
Reactie plaatsen
Reacties